Communicatie is niets anders dan actie en reactie. In films ziet dat er heel logisch en makkelijk uit. Als kijker begrijpen we precies wat er gebeurt en waarom de hoofdpersoon wel of niet krijgt wat hij of zij wil. In ons eigen leven ligt het vaak net iets genuanceerder en kunnen we vooral de lastige scènes niet van tevoren even rustig doorlezen of alvast bekijken. We voelen ons overvallen en moeten ineens achteruit of juist vooruit kunnen schakelen op of in dat ene nog onbekende moment. En dat blijft lastig, zelfs als je best weet hoe je graag zou willen reageren. Hoe je dat ene moment leert gebruiken zodat het je juist helpt om wel te reageren zoals je wilt, leg ik in deze blog uit.
Het Hej!-moment
Ik noem dat ene moment het Hej!-moment. Omdat ‘Hej!’ is wat ik deelnemers vaak hoor zeggen zodra ze dat moment bij zichzelf of de ander gaan herkennen. Als een soort van aha-moment dus maar ook als hulpje om zichzelf scherp te houden. En omdat de letters van Hej! je – weliswaar vrij vertaald – ook kunnen laten onthouden hoe je ervoor zorgt dat het moment je juist helpt. De H staat voor het Herkennen van gedrag en de bijbehorende signalen die er altijd zijn. De E voor het Erkennen dat wat er vaak gebeurt bij jou hoort (of je dat nou wilt of niet). Dat is nodig om het ook los te kunnen en durven laten zodat je iets anders kunt doen. De J rond het af en staat voor het Juichen wat je doet over hoe je de situatie hebt aangepakt, wat de inhoudelijke uitkomst ook is. Omdat je er samen uit bent gekomen zonder gedoe, je elkaar in elk geval begreep of gewoon omdat je trots bent op je eigen bewuste reactie. De J kan natuurlijk ook staan voor Janken omdat het niet gelukt is, maar dan is er altijd wel weer een volgende uitdagende situatie waarin je het hej!-moment – zelfs nog veel liever dan daarvoor! – wilt kunnen herkennen omdat je niet wilt hoeven janken…
Jouw eigen Hej!-moment herkennen
De hamvraag is dan natuurlijk hoe je jouw eigen Hej!-moment op tijd (h)erkent? Het antwoord daarop is even geruststellend als lastig. ‘Dat weet en voel alleen jijzelf’. Geruststellend omdat het betekent dat je blijkbaar te allen tijde de informatie bij je hebt (Oprah vertelt dit heel mooi in dit filmpje). Lastig omdat je het niet zomaar weet. Je moet er naar willen luisteren. Naar de stemmen en gedachten in je hoofd en ook naar de fysieke signalen die je krijgt zodra het lastig wordt. Buikpijn, gebalde vuisten, gespannen schouders, hoge of korte ademhaling, een waas voor je ogen of welke fysieke sensatie dan ook specifiek bij jou hoort. Het gebeurt altijd in een splitseconde. Anderen zien het vaak gelijk, maar wijzelf ontkennen of negeren ze meestal liever omdat we ze niet willen hebben. Terwijl deze interne en externe signalen je ideale hulpjes zijn in dat ene moment als je ze wel de ruimte geeft en erkent. Wordt het juichen of janken?
Hej! Wat herken jij (nog niet)?
Specifieke signalen dus die voor iedereen net weer iets anders zijn. Maar gelukkig ook weer niet zo specifiek dat niemand ze kan herkennen. We lijken nou eenmaal meer op elkaar dan we verschillen. En dat geldt dus ook voor onze gedachten en gedragingen. Gelukkig maar want dan hoeven we er ook niet langer zo moeilijk over te doen, alsof ze er niet (mogen) zijn. Training en coaching zijn als je het mij vraagt ook niet bedoeld om je te veranderen, maar om je in contact te brengen met eigen mogelijkheden die je nog niet zag of (h)erkende. Zodat ook ons eigen leven een prachtige film blijkt te zijn waar je graag naar kijkt…
Hej, wat (h)erken jij (nog niet)? Kom het ontdekken in een van mijn trainingen of coaching.
Groet, Eiline
PS: Lees ook de strip Hej, (her)ken je dat? Over van die hele gewone mensendingen. Wat herken jij?
?){kind=link}