Wat een stomme week was dit! Voor Nederland – en in het bijzonder de provincie Utrecht – en ook voor mij persoonlijk. Ik ben net als de rest van het land uit het veld geslagen door wat er gebeurd is in U. en ik denk met pijn in mijn hart aan de slachtoffers en nabestaanden. Maar afgelopen week was ook de week waarin mijn moeder echt ging verhuizen. Een verhuizing met een emotioneel randje, want ze ging nu zonder mijn vader. En ook al is het huis prachtig, we missen hem erin. We missen hem sowieso nog elke dag. En dat voelden we deze week nog even iets meer dan anders. Ook was het de week waarin ik hoorde dat het weer slecht gaat met een goede vriendin van me. En als bonus zwaaide ik een andere goede vriendin uit naar Groningen. Bah. Helemaal niet leuk dus. Een week vol emoties dus. Hoe ga je daar nou mee om, met alles wat je dan voelt. Want dit hebben we allemaal wel eens, toch?
Praat erover
Op de radio hoorde ik dinsdagochtend een mevrouw uitleggen hoe je het beste kunt omgaan met (heftige) emoties. Bijvoorbeeld voor nog een terreuraanslag. Ze vertelde dat je de angst vooral niet weg moet stoppen maar juist moet erkennen aan jezelf. Praat erover, geef er woorden aan. Waar ben je dan precies bang voor? Waar zit die angst in je lijf? En is dat niet het tegenovergestelde van wat wij vaak doen? Vertellen wij onszelf juist niet dat we niet bang mogen of hoeven te zijn? Dat we van geluk mogen spreken dat we er zelf niet bij waren? Dat de kans dat het gebeurt waar wij of onze naasten bij zijn heel klein is? Ons hoofd neemt het dan eigenlijk over. Vertelt ons het tegenovergestelde van ons hart. En dat helpt juist niet. We functioneren nou eenmaal het beste als ons hoofd en hart het met elkaar eens zijn. Dan zijn we in balans. En bang voor of boos over of misschien juist verdrietig kunnen we over van alles zijn. En als we er niets mee doen, lopen het risico dat deze emoties vast gaan zitten in ons, dat ze ons gaan belemmeren om te doen wat we willen doen. Door erover te praten, maak je weer ruimte. Het lucht niet alleen op, vaak levert het zelfs inzicht in jezelf en/of je omgeving op. Over wat er nu echt in je leeft en wat je wel of niet wilt. Bovendien worden mogelijke oplossingen niet zelden al pratende bedacht.
Durf jezelf te laten zien en horen
‘Maak van je hart geen moordkuil’, zei mijn wijze moeder vroeger al tegen me. En ik ben het met haar eens. Zo heb ik ook de oren van mijn man zijn hoofd gepraat de afgelopen week. Praten helpt. Het lost misschien niet gelijk op, maar het is wel het begin naar een oplossing en/of verwerking. Niet voor niets heeft Brene Brown al 4 bestsellers geschreven over de kracht van kwetsbaarheid en jezelf echt te durven laten zien en horen. Want alleen dan voelen we ons sterk ‘no matter what’ en kunnen we elkaar ook steunen of zelfs verder helpen. Praat met wie je wilt, je ouders, vrienden, de buurman of een juist een vreemde. Of zoek een professional als je volledig vrijuit wilt praten en iemand zoekt die je ook een spiegel voorhoudt.
Laat je hoofd en je hart weer bij elkaar komen
Ik ben geen psycholoog dus ik behandel geen patiënten. Ik ben wel een (communicatie)coach voor professionals. En in mijn 1 op 1 (communicatie)coaching praten we natuurlijk ook over alles wat er bij je speelt. Kleine en/of grote zorgen. En ik laat je ook dingen ervaren. Zodat je hoofd en hart weer bij elkaar komen. Dat geeft niet alleen jou zelf veel meer ruimte, het zorgt er ook voor dat je zelfverzekerd en krachtig overkomt en anderen je veel beter begrijpen. Meer weten, bel of mail me gerust voor een vrijblijvende kennismaking.
Groet, Eiline
